Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος*

 

Σύμφωνα με την τοπική ιστοσελίδα Patrastime η διοίκηση αλυσίδας καταστημάτων στην Πάτρα έδωσε εντολή στους υπαλλήλους της να ρίχνουν χλωρίνη πάνω στα τρόφιμα και τα προϊόντα, που δεν έχουν διατεθεί και πετιούνται στα σκουπίδια, ώστε να μην τα παίρνουν οι άποροι.

TVXS.

 

Χειμώνας άγριος κι η φωτιά,

καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου

και για την ανθρωπιά μου.

Κωστής Παλαμάς.    

Αν αληθεύει (πάντα βαυκαλιζόμαστε με την ελπίδα –ή την ψευδαίσθηση;- ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι έτσι ακριβώς όπως –μας- παρουσιάζονται, στο μέτρο και υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν μας περισσεύει η υποκρισία ή δεν έχουμε πουλήσει ολωσδιόλου την ψυχή μας στο διάβολο) η παραπάνω είδηση, τότε επιβεβαιώνεται, με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο, αυτό που συχνά ακούμε ότι η κρίση που ενέσκηψε στη χώρα μας είναι, εκτός από οδυνηρή εμπειρία, όντως ευκαιρία. Αλλά ευκαιρία, δυστυχώς, όχι για να (ανα)δείξουμε τα όποια ανθρωπιστικά μας αισθήματα και χαρίσματα. Απεναντίας, για να βγάλουμε στην επιφάνεια τις χειρότερες πλευρές της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής.  Ό, τι απεχθέστερο κρύβουμε στα βάθη της ψυχής μας και να το προσφέρουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.

Μας αρκεί το ότι εμείς, οι εκλεκτοί και οι περιούσιοι –τύχη αγαθή ή θεία βουλήσει-, δεν βρεθήκαμε (ακόμη) στην αξιοθρήνητη θέση του. Και το χειρότερο είναι ότι μερικοί εξ ημών μπορεί να κερδίζουν κιόλας από τη δυστυχία και τον πόνο του άλλου. Το παράδειγμα της Κατοχής είναι μεν ακραίο, αλλά δείχνει, με τον εύγλωττο και πειστικό τρόπο, μέχρι ποιο σημείο αλλοτρίωσης και  κατάπτωσης μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο ον. Την ώρα, λοιπόν, που οι δημοτικοί υπάλληλοι περισυνέλεγαν από τους δρόμους τους νεκρούς από την πείνα, κάποιοι άλλοι (μαυραγορίτες και δοσίλογοι) πλούτιζαν και –επειδή δεν ήταν άπιστοι κι αχάριστοι- δόξαζαν τον Θεό γι’ αυτό που τους ξημέρωσε.

Σήμερα, βέβαια, δεν έχουμε ξένους (ένοπλους) κατακτητές και σκηνές Κατοχής κι ας επιμένουν κάποιοι, στην προσπάθειά τους να περιγράψουν το ζοφερό παρόν, να εξομοιώνουν αναντίστοιχες καταστάσεις. Έχουμε, ασφαλώς, μία πρωτοφανή, για τα νεοελληνικά δεδομένα, οικονομική (και όχι μόνο) κρίση που κάποιοι τη δημιούργησαν και που ενώ παράγει όλο και πιο πολλή φτώχεια για τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, από την άλλη κάποιοι κερδίζουν και επιχαίρουν.

Το κακό όμως, στην περίπτωση αυτή, είναι ότι με τον τρόπο που τη διαχειρίζεται η κυβερνώσα τάξη το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να δημιουργεί συνεχώς νέα αδιέξοδα. Και, έτσι, μόνο σαν ανέκδοτο ή ειρωνεία ηχούν στα αυτιά μας οι κατηγορηματικές και ανέξοδες διαβεβαιώσεις της ότι η κρίση τελειώνει (χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: φως στο βάθος του τούνελ, φάγαμε το βόδι, έμεινε η ουρά, το πολύ ξύλο το φάγαμε, μόνο μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα ή στην κορυφή του Ολύμπου ή, αν προτιμάτε, των Ιμαλαϊων, το πιο πηχτό σκοτάδι λίγο πριν ξημερώσει, καθώς και άλλα τέτοια λυρικά) και ότι μπαίνουμε σιγά σιγά στον αστερισμό της κανονικότητας και της ανάπτυξης. Η καθημερινή πραγματικότητα, ωστόσο, ξεροκέφαλη καθώς είναι, άλλα κελεύει και άλλα μαρτυρεί.

Έτσι, λοιπόν, η σατανική ιδέα κάποιων -άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι, μη νομίζετε-, καθ’ όλα αξιοπρεπών και πιστών το δίχως άλλο στις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες, να ραντιστούν με χλωρίνη τα τρόφιμα που περισσεύουν στα καταστήματά τους, όσο κι αν εκπλήσσει ή εξοργίζει, δεν παύει να διεκδικεί περίοπτη θέση στο αξιακό μας σύστημα και να μας (προ)καλεί να συμφιλιωθούμε μαζί της. Να την αποδεχθούμε σαν κάτι το κανονικό.

Ωστόσο, από τη δική μας διάθεση και δύναμη θα εξαρτηθεί, εν τέλει, αν θα ανταποκριθούμε θετικά στην πρόκληση. Αν θα συμφωνήσουμε, με άλλα λόγια, στον εξανδραποδισμό και την καταισχύνη. Ότι, τελικά, αυτό, είναι ο σύγχρονος άνθρωπος. Δηλαδή έτοιμος να κατασπαράξει τον αδύναμο και ανυπεράσπιστο πλησίον του. Και όχι, βέβαια, με τον γνωστό τρόπο που το κάνουν τα άγρια θηρία, για να αυτοσυντηρηθούν στο κάτω κάτω, αλλά με τον δικό του, τον πολιτισμένο και τον … ανθρώπινο.

Εμποτίζοντας με χλωρίνη ή με άλλο εξ ίσου δραστικό υλικό τα περισσευούμενα τρόφιμα και άλλα προϊόντα δεν επιδιώκει τον θάνατο, αλλά απλώς στερεί από τον φτωχό την ευκαιρία να ξεγελάσει τη δυστυχία του. Τον καταδικάζει σε αργό θάνατο. Αλλά, πριν απ’ αυτόν, έρχεται η έσχατη ταπείνωση (θύτη και θύματος).

 

*Τίτλος αυτοβιογραφικού βιβλίου του εβραϊκής καταγωγής Ιταλού συγγραφέα Πρίμο Λέβι (1919 – 1987), ο οποίος τον Δεκέμβριο του 1943 συνελήφθη ως μέλος μιας ομάδας παρτιζάνων, μεταφέρθηκε μαζί με άλλους κρατουμένους στο Άουσβιτς, όπου έμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 1945, οπότε απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα. Το ότι ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τις εφιαλτικές εμπειρίες του στρατοπέδου συγκέντρωσης εξηγεί και το τραγικό του τέλος (αυτοκτονία).

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 01/12/2014

Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος*