Μερικές σκέψεις για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, δημοκρατία.

Της Ειρήνης Μυλωνά,
υπ. Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σερρών.

Η επιτακτική ανάγκη για αλλαγή της πολιτικής κατεύθυνσης, ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, της ασφυκτικής κοινωνικής πραγματικότητας που ζούμε, αποτελεί μια διαπίστωση στην οποία σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα (τουλάχιστον σε επίπεδο λόγου και εκφώνησης) συμφωνεί. Παρόλα αυτά, αδυνατεί να την κάνει πράξη. Οι αιτίες για αυτό έχουν να κάνουν, κατά κύριο λόγο, με τα συμφέροντα τα οποία επιλέγει ο κάθε πολιτικός φορέας να υπερασπιστεί. Από αυτά, εξάλλου, εκπορεύεται και η χάραξη της κατεύθυνσης της επιθυμητής αλλαγής από κάθε χώρο, η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, όπως ακριβώς και τα συμφέροντα των τάξεων που εκπροσωπούν οι αντίστοιχες πολιτικές.

Το ζήτημα, ωστόσο, δεν μένει μόνο εκεί.

Η πρώτη αιτία που αδυνατούμε να κάνουμε πράξη μια πολιτική πραγματικής αναμέτρησης με όλα τα εκρηκτικά πλέον ζητήματα και να αλλάξουμε συνολικά κατεύθυνση, είναι ότι απουσιάζει από το δημόσιο λόγο μια συστηματική κωδικοποίηση των πραγματικών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η απουσία αυτή σημαίνει ότι η όποια πολιτική στόχευση μένει μετέωρη και συνεπώς καταλήγει να είναι αναποτελεσματική. Μια δεύτερη αιτία βρίσκεται στην πεποίθηση ότι τα όποια προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο από τα πάνω, χωρίς δηλαδή οι πολίτες να στρατευθούν στην καθημερινότητα τους για να τα αντιμετωπίσουν. Η αντίληψη αυτή παραβλέπει τη βασική αλήθεια, ότι η κοινωνική κίνηση στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την απόπειρα των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους όπως τα βιώνουν στον καθημερινό τους αγώνα.

Τα τελευταία χρόνια οι δημοκρατικοί θεσμοί απαξιώνονται και αποφάσεις τεράστιας αξίας για την ζωή όλων μας λαμβάνονται χωρίς επαρκή δημοκρατική νομιμοποίηση, όσο όμως οι πολίτες νιώθουν αποξενωμένοι από το πολιτικό σύστημα και αποκλεισμένοι από τα κέντρα λήψης αποφάσεων είναι δεδομένο ότι όποια πολιτική και να ακολουθείται θα την νιώθουν ως πολιτική που ασκείται ερήμην τους , πόσο μάλλον όταν νιώθουν ότι η πολιτική αυτή δεν νοιάζεται πραγματικά για την ζωή τους αλλά αντιθέτως τους βάζει στο στόχαστρο. Δεν υπάρχει όμως πολιτική χωρίς πολίτες και για να αλλάξει πορεία η χώρα απαιτείται πραγματική συμμετοχή από όλους.

Αν θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε ουσιαστικά την κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε οφείλουμε να δώσουμε στους πολίτες όχι μόνο το αίσθημα ότι η ασκούμενη πολιτική είναι σύμφωνη με τα «θέλω τους» αλλά πολύ περισσότερο να τους δώσουμε τη δυνατότητα να γίνουν πραγματικοί συνδιαμορφωτές της. Συνεπώς είναι αναγκαίο όλοι οι θεσμοί της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, από τις κορυφές του πολιτικού συστήματος μέχρι αυτούς που βρίσκονται πιο κοντά στη βάση της κοινωνίας να διαπνέονται από τη μέγιστη δυνατή δημοκρατία προκειμένου οι πολίτες να παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις αποφάσεις που λαμβάνονται, οι ίδιοι οι πολίτες άλλωστε πρώτα και κύρια θα κληθούν να υλοποιήσουν τις αποφάσεις αυτές σε όλες τις πτυχές της ζωής τους.

Είναι εμφανές ότι για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο το γενικότερο αίτημα για δημοκρατία και συμμετοχή των πολιτών θα πρέπει να συνοδεύεται από μια πολιτική ταξικά μεροληπτική, υπέρ των αδυνάτων, η οποία θα αντιστρεψει την σημερινή κοινωνική κατάσταση. Πρέπει να δώσουμε τέλος στις έντονες ανισότητες που σήμερα οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στερώντας τους την πρόσβαση ακόμα και σε βασικά αγαθά.

Η ισότητα και η δημοκρατία, αποτελούν τα κεντρικά συνθήματα της αριστεράς από τη γέννηση της μέχρι και σήμερα και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς την αριστερά για να βρει λύση στη συνολική της δυσπραγία, ας μην τη διαψεύσουμε.

Μια σειρά από δημόσια αγαθά και υπηρεσίες που παρέχει ή οφείλει να παρέχει το κράτος στους πολίτες παιδεία, υγεία, φαρμακευτική περίθαλψη, ασφάλιση, βασικά υλικά αγαθά όπως ρεύμα, νερό, στέγαση, αλλά και πιο αφηρημένα από την οδική ασφάλεια μέχρι την προστασία από κάθε φύσεως κίνδυνο δεν είναι διαθέσιμα για όλους με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό.

Αντίθετα, ανάλογα την ηλικία, το φύλο την οικονομική κατάσταση, τη δυνατότητα πρόσβασης σε πελατειακούς μηχανισμούς ή τυχαίους γεωγραφικούς διαχωρισμούς η πρόσβαση σε όλα αυτά τα στοιχειώδη για κάθε ευρωπαικό κράτος αγαθά και υπηρεσίες ποικίλει σε ακραίο βαθμό. Αυτή η κατάσταση όχι μόνο πλήττει ουσιαστικά την ποιότητα ζωής όλων των ελλήνων αλλά επιπλέον τους μετατρέπει είτε σε αδιάφορους κυνικούς ιδιώτες αντί για ενεργούς πολίτες, είτε σε εχθρούς σε τελευταία ανάλυση όλου του πολιτικού συστήματος, μεγαλώνει το αίσθημα αποκλεισμού και δίνει τροφή σε αντιδημοκρατικές ιδεολογίες και πρακτικές.

Η έντονη ανισότητα συμβάλει ουσιαστικά στην οικονομική και πολιτική κρίση των τελευταίων χρόνων και πρέπει να καταπολεμηθεί.

Το χτίσιμο αυτού του ουσιαστικά κοινωνικού κράτους, θα αποτελέσει το πρώτο ανάχωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, που έχει καταστήσει τα πάντα αντικείμενα εμπορικής συναλλαγής. Γι” αυτό και οι μεγαλύτεροι υπερασπιτές των οικονομικών συμφερόντων μαίνονται εναντίον της αριστεράς και παρουσιάζουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ως επιστροφή στο παλιό μοντέλο δημόσιου τομέα.

Η πρότασή μας δεν έχει καμία σχέχη με το φαύλο και πελατειακό δημόσιο τομέα που επί δεκαετίες οικοδόμησαν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν την χώρα. Δεν προτείνουμε, παρά μόνο την διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών για όλους, ως ελάχιστη ανταπόδωση ενός Συντεταγμενου κράτους προς τους πολίτες του, οι οποίοι εκχωρούν για το λόγο αυτό μέρος τη ελευθερίας τους στην πολιτεία και συνεισφέρουν πληρώνοντας φόρους. Κι αν αυτοί οι φόροι σήμερα είναι κατα γενική ομολογία άδικοι κι αναποτελεσματικοί, η Κυβέρνηση της αριστερά οφείλει και έχει καταθέσει την πρότασή της για το φλέγον κεφάλαιο της οικονομίας.

Ένα πλήρες και συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και αντιμετώπισης της ανεργίας , πραγματική αύξηση των μισθών, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, καλύτερη και πληρέστερη ασφάλιση για όλους, κατάργηση όλων των άδικων φόρων όπως ο ενφια και γενικότερη αντιστροφή του φορολογικού βάρους προκειμένου να σηκώνουν τα βάρη οι πραγματικοί έχοντες και όχι όλοι οι υπόλοιποι όπως γινόταν μέχρι σήμερα.

Με μια λέξη απαιτείται μια συντονισμένη και πλήρης προσπάθεια δικαιότερης κατανομής του πλούτου, μόνο αυτό άλλωστε μπορεί να εγγυηθεί πραγματική ανάπτυξη σύμφυτη με τις ανάγκες της κοινωνίας με κέντρο βάρους τον άνθρωπο και την ποιότητα ζωής του και όχι απλά άσκοπο και ατέρμονα δανεισμό προκειμένου να μεγαλώσει μια φανταστική, όπως αποδείχτηκε, πίττα. Η νεοφιλελεύθερη άλλωστε ουτοπία αποτελεί παρελθόν ήδη από το 2008 ας μην το ξεχνάμε.

Μερικές σκέψεις για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, δημοκρατία.