Του Στέλιου Μπουφίδη(st_boufidis@yahoo.gr)
Η εκλογική συντριβή της Δημοκρατικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές του Μαΐου άνοιξε μια –υπαρξιακού χαρακτήρα- συζήτηση στο χώρο των (εναπομεινάντων) μελών, οπαδών και φίλων του κόμματος σχετικά με το μέλλον του, την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα της παρουσίας του στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα.
Ας εξετάσουμε αυτή τη δυνατότητα: Ένα κόμμα της αριστεράς που ήθελε να εκφράσει η ΔΗΜΑΡ μπορεί να παίξει το ρόλο του στην πολιτική πραγματικότητα στηριζόμενο σε μια στοιχειώδη κοινοβουλευτική ομάδα και σε ένα αντίστοιχο ποσοστό απήχησης και αποδοχής στην ελληνική κοινωνία. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως το κόμμα μπορεί να εξασφαλίσει εκλογικά, τουλάχιστον, ένα 3% που θα το επιτρέψει να εκπροσωπηθεί στη Βουλή και να παίξει το ρόλο του. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό να επιτευχθεί στις επόμενες εκλογές από τη Δημοκρατική Αριστερά; Πάνω από το 80% των ψηφοφόρων του 2012 την εγκατέλειψε στις ευρωεκλογές. Οι συνθήκες έντονης και συνεχώς αυξανόμενης πόλωσης δεν βοηθούν στην επιστροφή του, οι δημοσκοπήσεις της δίνουν ένα ποσοστό γύρω από το 1% και ένα σημαντικό κομμάτι του στελεχικού του δυναμικού (Λυκούδης κ.λ.π.) έχει ήδη αποχωρήσει. Σε αυτές τις συνθήκες το 3% για τις επόμενες εκλογές φαντάζει όνειρο για αιθεροβάμονες.
Όλες οι άλλες επιλογές, με βάση τα συγκεκριμένα μεγέθη, μοιάζουν με προσπάθειες προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Πολύ περισσότερο που ο εκλογικός νόμος αποτρέπει την προεκλογική συνεργασία κομμάτων χαρίζοντας το μπόνους των 50 εδρών στο αυτοτελές πρώτο κόμμα και όχι σε συνασπισμό κομμάτων. Άσε που οι ιδρυτές της ΔΗΜΑΡ δεν έχουν κοινή αντίληψη για την επιλογή των συμμάχων. Ένα κομμάτι (γύρω στο 20 με 25%) του στελεχικού δυναμικού, με το αντίστοιχο τμήμα της προηγούμενης Κεντρική Επιτροπής, αποχώρησε επιλέγοντας να δώσει την πολιτική του μάχη συμβάλλοντας στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Η πλειοψηφία του στελεχικού δυναμικού που παρέμεινε στο κόμμα με τις επιλογές του 3ου συνεδρίου βλέπει ως λύση μια συμβολή στη δημιουργία προοδευτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας, δηλαδή σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σεβαστές όλες οι επιλογές. Μόνο που η έκφραση τους στο σημερινό πολιτικό status, με τα δεδομένα μεγέθη και την πολυγλωσσία των ομιλούντων δίνουν την εικόνα της έκφρασης προσωπικής πολιτικής αγωνίας που αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία.
Με δυο λόγια το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έβαλε και τους τίτλους του τέλους στην προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μιας σύντομης, χρονικά, προσπάθειας η οποία όμως πλούτισε το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και της ελληνικής πολιτικής σκηνής γενικότερα με πρωτόγνωρες εμπειρίες, διδαχές και υλικό προς αφομοίωση. Όσο για τους ανθρώπους που τη συγκρότησαν πού θα πάει, έστω και από διαφορετικά μετερίζια, θα ξαναβρεθούν(με) σε κάποιους… μελλοντικούς μπαξέδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου