Αλέξης Τσίπρας: Για Πρόεδρος Δημοκρατίας δεν θα βρεθεί νέος «Τσιριμώκος».
Είναι χρήσιμες και διδακτικές οι ιστορικές αναφορές, όταν μάλιστα επιλέγονται για να διανθίσουν και να δομήσουν τον σύγχρονο πολιτικό λόγο, ο οποίος πάντως εξακολουθεί να παραμένει εν πολλοίς ξύλινος και ανούσιος. Αρκεί βέβαια οι αναφορές αυτές να συνδέονται και να αντιστοιχούν στη σημερινή πραγματικότητα, συμβάλλοντας έτσι στην καλύτερη ανάλυση και ερμηνεία της.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός που συνηθίζει να εμπλουτίζει τον δημόσιο λόγο του με παρόμοιες αναφορές, γεγονός που πρέπει να προσμετρηθεί στα θετικά της πολιτικής του συγκρότησης.
Απευθυνόμενος, λοιπόν, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πρόσφατα στους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές του κόμματός του, απέκλεισε την πιθανότητα να επαναληφθεί η ιστορία της αποστασίας του 1965. Γιατί προφανώς θεωρεί ότι τυχόν απόπειρα επανάληψης του εγχειρήματος αποστασία θα προσκρούσει στην αντίσταση τόσο του ώριμου λαϊκού κινήματος όσο και του ίδιου του υπεύθυνου πολιτικού κόσμου. Όποιος πάντως, παρά ταύτα, το τολμήσει θα είναι ένας σύγχρονος ηθικά και πολιτικά στιγματισμένος Τσιριμώκος.
Ας μου επιτραπεί, ωστόσο, στον βαθμό που μου το επιτρέπουν οι ιστορικές μου γνώσεις, να παρατηρήσω ότι η συγκεκριμένη αναφορά του κ. Τσίπρα, περί νέου Τσιριμώκου που, εννοείται, κάποιοι κύκλοι συμφερόντων εκκολάπτουν, δεν είναι ακριβής και πάντως ελάχιστα προσφέρεται, ως το καταλληλότερο παράδειγμα, για να προσεγγίσει και να φωτίσει τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις.
Είναι γνωστή η πολιτική διαδρομή του Ηλία Τσιριμώκου. Από ιδρυτικό μέλος και κορυφαίο, εν συνεχεία, ηγετικό στέλεχος του Ε.Α.Μ. και της Π.Ε.Ε.Α., κατάντησε να γίνει ένας από τους «κατεψυγμένους» πρωθυπουργούς των Ανακτόρων, αυτούς τους οποίους, λίγες μόνο μέρες νωρίτερα σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, με τη γνωστή ρητορική του δεινότητα, κατακεραύνωνε και ελεεινολογούσε.
Το φαινόμενο Τσιριμώκου θα παραμείνει στην Ιστορία ως αιώνιο στίγμα και παράδειγμα προς αποφυγήν. Και είναι ιδιαίτερα αυστηρή η κρίση της Ιστορίας σε ό, τι αφορά την περίπτωσή του, όχι τόσο γιατί προθυμοποιήθηκε (κι αυτός) να λάβει το πρωθυπουργικό χρίσμα από τον τότε –γενναιόδωρο, είναι αλήθεια, σε κάτι τέτοια αντιθεσμικά – πρξικοπηματικά- ανώτατο άρχοντα της χώρας (βασιλιά Κωνσταντίνο) που μέχρι πρότινος τον αποκαλούσε δημόσια «μίασμα», όσο κυρίως γιατί αυτός, μέχρι τότε τουλάχιστον, είχε μία συνεπή και μαχητική δημοκρατική πορεία και δεν ήταν, ας πούμε, ο καιροσκόπος Νόβας ή ο άβουλος Στεφανόπουλος. Ο τελευταίος, εν τούτοις, με την υστερόβουλη συνδρομή της Ε.Ρ.Ε., κατόρθωσε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και να παραμείνει επί ενάμιση περίπου χρόνο στην πρωθυπουργία, ενώ η χώρα βίωνε μία από τις δεινότερες πολιτικές κρίσεις της νεότερης ιστορίας της η οποία, νομοτελειακά πια, οδηγούσε στην (αντι)συνταγματική εκτροπή και την συνακόλουθη κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο έως τότε, λοιπόν, υπεράνω πάσης υποψίας Ηλίας Τσιριμώκος, αποστατώντας από το κόμμα της Ένωσης Κέντρου το οποίο, ας υπενθυμίσουμε, είχε εξασφαλίσει στις βουλευτικές εκλογές του 1964 το μεγαλειώδες (αλλά και ελπιδοφόρο) ποσοστό του 53%, υπέπεσε σε διπλό ηθικό και πολιτικό ατόπημα: από τη μια απαρνήθηκε το δημοκρατικό του παρελθόν και από την άλλη προσφέρθηκε να συνδράμει την πολιτική ανωμαλία, η οποία αποτέλεσε τον προθάλαμο της απριλιανής δικτατορίας.
Ωστόσο, δεν είναι ανάγκη να διαθέτει κανείς προσόντα ειδικού ιστορικού και πολιτικού αναλυτή για να διακρίνει ότι εκείνη η ταραγμένη εποχή, με τα δραματικά γεγονότα που τη συνόδευσαν και τη σημάδεψαν, δεν εμφανίζει ομοιότητες ή αναλογίες με τη σημερινή, ώστε να την επικαλείται κανείς με σκοπό να αντλήσει επιχειρήματα που θα στηρίζουν και θα επικυρώνουν τη δική του πολιτική ανάλυση. Είναι άλλης φύσεως και τάξεως τα τότε δεδομένα (όπως π.χ. αμερικανοκρατία, μοναρχική ασυδοσία, πολιτικές δυνάμεις με μοναδικό ιδεολογικό στίγμα και υπόβαθρο τον αντικομμουνισμό, ενώ άλλες βρίσκονταν εκτός νόμου, παρακρατικοί θύλακοι κ.λπ.) σε σχέση με τα σημερινά, επομένως διαφορετικές θα είναι και οι αντίστοιχες εξελίξεις που αυτά προοιωνίζονται και συνεπάγονται.
Φυσικά, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το σύγχρονο πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο, όπως και εκείνο της δεκαετίας του `60, έχει κάθε λόγο να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του, όταν βλέπει να απειλούνται, και είναι αποφασισμένο να το πετύχει αυτό με κάθε θεμιτό και (κυρίως) αθέμιτο μέσο που θα έχει στη διάθεσή του. Πάντως, σε καμία περίπτωση με την προσφυγή σε πρόθυμους «κατεψυγμένους» πρωθυπουργούς (ή, αν προτιμάτε, προέδρους της Δημοκρατίας), τύπου Τσιριμώκου ή με τα τανκς του Παττακού, για να το σώσουν από τον επί θύραις «ερυθρό» κίνδυνο.
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)
17-06-2014
ΝΙΚΟΣ ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ: «Νέος Τσιριμώκος ή ιστορικές αναντιστοιχίες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου